Εκείνη τη νύχτα
το φεγγάρι έσταζε μέλι.
Πήραμε την ανηφόρα…
Θαρρείς και μας είχε πάρει από πίσω
για να φωτίζει το σκοτεινό μονοπάτι.
Το ίδιο και τ’ αστέρια…
Μας κοίταζαν τσαχπίνικα
ρίχνοντας το ασημένιο τους φως
στα φλογερά κορμιά μας.
Προχωρούσαμε σιωπηλοί…
Τέτοιες στιγμές μόνο η καρδιά μιλάει!

Ρ.Β

Ολόκληρη η ζωή
ένα καρτέρημα ήταν.
Τώρα πια ούτε κι εγώ γνωρίζω
τι καρτερούσα.

Καρτέρα...καρτέρα...
κύλησε η ζωή και τώρα πια
ούτε τολμώ να πω.-Τι καρτερώ!
Ξέρεις γιατί;
Φοβάμαι!

Ρ.Β.

Γλαδιόλες

Ένα μπουκέτο
από σένα για μένα.
Ένα μπουκέτο γλαδιόλες.
Εκρυβε μαχαίρι κοφτερό.

Εφυγες
χωρίς ένα αντίο…χωρίς λόγο…χωρίς εξήγηση καμία.
Όμως εγώ πριν κλείσω πίσω σου την πόρτα
κράτησα ανοιχτή μια τόση δα μικρούλα χαραμάδα
για να μη χάσω εντελώς τα ίχνη σου
και φύγεις για πάντα από τη ζωή μου.

Αν ποτέ μάθεις πως έφυγα…
άφησε στο μνήμα μου ένα μικρό τριαντάφυλλο
κι ένα δάκρυ να το κρατήσει δροσερό.

Ρ.Β.

Κάτω από τη σκιά ολάνθιστης αμυγδαλιάς
ατένισα τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.
Θέλησα να κάνω μια ευχή
αλλά προτίμησα να ανατρέξω
στο τόσο μακρινό παρελθόν
που μόνο όμορφες αναμνήσεις
έρχονται στη μνήμη ακόμα ζωντανές.

Πώς να ξεχάσεις τις ολονυχτίες
κάτω από τον έναστρο ουρανό
με συντροφιά το γλυκό τραγούδι μιας κιθάρας
και το φεγγάρι να καθρεφτίζεται ναζιάρικα
στο γαλάζιο καθρέφτη του Ιονίου.

Αξέχαστες μαγικές βραδιές στην έρημη παραλία.
Με τις πρώτες ηλιαχτίδες βουτούσαμε ολόγυμνοι
στην πιο δροσερή αγκαλιά να σβήσουν πάθη αγιάτρευτα.
Πάθη που μένουν για πάντα ζωντανά στη σύντομη ζωή μας.

Ρ.Β.