Στη μάνα μου
που έφυγε σαν σήμερα….1/12/1997.

Κράτησα το φουστάνι σου
για να μη χάσω μαζί με σε και τη μυρωδιά σου.
Κάθε που νιώθω μόνη κι ορφανή
παίρνω αγκαλιά το φουστάνι σου
κι αποκοιμιέμαι σαν μικρό παιδί
στη μητρική αγκαλιά σου.
Ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ.
Ξέρω πως όλα τελειώνουνε εδώ.
Ξέρω πως η ζωή δεν είναι παρά ένα ψέμα.
Μα εσύ, όσο υπάρχω ακόμα εγώ
θα ζεις μέσα από τη θύμησή μου.

Ρ.Β.

Χάραμα!
Οι πρώτες ηλιαχτίδες
γλιστρούσαν ανάμεσα
από τις σπασμένες γρίλιες
φωτίζοντας το δωμάτιο αχνά.
Ανοιξα τα μάτια... Σ’ έψαξα…
Δεν ήσουν πλάι μου.

Σε φώναξα …
Απάντηση δεν πήρα.
Εφυγες  αθόρυβα
αφήνοντας πίσω σου
την πόρτα ανοιχτή.

Αρνήθηκα πεισματικά
να την κλείσω οριστικά.

Προτίμησα να κλειστώ
στο δικό μου όστρακο
με συντροφιά τραγούδια του ωκεανού.
Να μεθώ με τη μυρωδιά της θάλασσας
σ'ένα απέρανο ταξίδι
δίχως επιστροφή.


Ρ.Β.

Ηταν ανηφορικό κι απότομο
το μονοπάτι της ζωής
κι ας μου’ λεγες πως είναι
ο δρόμος της ζωής χαρά.

Μου έδωσες το χέρι σου
με την υπόσχεση να το διαβούμε αντάμα
μα λόγο δεν κράτησες
χάθηκες στις πρώτες ανηφόρες.

Δύσβατο μοναχικό και σκοτεινό
ήταν για μένα το μονοπάτι της ζωής.
Όμως δεν δείλιασα ούτε για μια στιγμή.
Πληγώθηκα συχνά μα γιάτρεψα
βαθιές πληγές που σου ματώνουν την ψυχή.

Ο λίγος δρόμος  που απόμεινε
εύχομαι να  είναι φεγγαρόφωτος
γεμάτος αστέρια φωτεινά
για να φωτίζουν τα τελευταία βήματά μου.


Ρ.Β.

Σούρουπο

Πόσο νωρίς σουρουπώνει θεέ μου.
Κλείνεις την πόρτα…τα παράθυρα…
και μένεις μόνος με συντροφιά
φωτοσκιάσεις που σε τρομάζουν.

Ψάχνεις απεγνωσμένα μια ζωντανή παρουσία.
Μάταια! Μόνο κάτι φωτογραφίες αγαπημένων
σε κοιτάζουν θλιμμένα χωρίς να μπορούν
να σου πουν πόσο πολύ σ’ αγαπούν.

Θέλουν μα δεν μπορούν.

Η μέρα τελειώνει με μια πικρή γεύση
στο στόμα…στην ψυχή…

Ρ.Β.

Τι όμορφο κόσμο έπλασα
όταν τα παιδικά μου μάτια
αντίκρισαν πρώτη φορά
Τα αστέρια!…Το φεγγάρι!…
Αποκοιμιόμουνα τα βράδια
με παραμύθια μαγισσών.
Ητανε όμορφος ο κόσμος
δίχως κακίες…δίχως ασχήμιες…

Μα πριν καλά…καλά… το καταλάβω
κηρύχθηκε ο πόλεμος
και γκρέμισε τον παιδικό μου κόσμο.
Γνωρίσαμε την πείνα…την ανέχεια…
την μπότα του καταχτητή.
Στο άκουσμα της σκορπούσε φόβο…βία…αίμα…
μέρα και νύχτα.

Ποιος να μου το έλεγε πως θα γνώριζα
ξανά τον πόλεμο μετά 71 ολόκληρα χρόνια!
Ενας  αλλιώτικος …ασυνήθιστος πόλεμος…
Πόλεμος οικονομικός απέναντι σε κράτη αδύναμα
που οδηγούν το λαό τους στη διάλυση…
στην πτώχευση… στην ανεργία…
στην πλήρη εξαθλίωση!

Ρ.Β.