Του ρολογιού τους δείχτες

θα γυρίσω πίσω.

Να σβήσω όλα τα "πρέπει" σας

που χάλασαν τις πιο όμορφες 

ημέρες της ζωής μου.

Να σπάσω προκαταλήψεις μιας ζωής

που έκλεψαν τα πιο όμορφα όνειρά μου.

Ρ.Β.

Προσμονή

Η βροχή δε σταμάτησε
να πέφτει ολονυχτίς.
Η υγρασία τρυπάει κόκαλα
μουσκεύει όνειρα
που έχουν φωλιάσει χρόνια στην ψυχή.

Μου’ πες πως θα έρθεις το βράδυ αυτό.
Με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα
περιμένω ν’ ακούσω τα βαριά βήματά σου.
Μάταια…μόνο ο θόρυβος της βροχής
ακούγεται μονότονα…

Ξημερώνει…
Σύννεφα μαύρα σκεπάζουν το γαλάζιο του ουρανού.
Κοιτάζω το δρόμο…Ερημιά…
Ακόμα μια μέρα μακριά σου!
Ακόμα μια μέρα χωρίς περιεχόμενο!
Ακόμα μια μέρα μοναξιάς!

Τα δάκρυα έχουν στερέψει χρόνια τώρα.
Πώς να σβήσω τη μορφή σου από τη μνήμη.
Πώς να διαγράψω το παρελθόν.
Θα είναι σαν να διαγράφω όλη μου τη ζωή.

Ρ.Β.

Κοιτάζω τ' αστέρια.

Ξάστερος ο ουρανός.

Πόσο...μα πόσο θα' θελα

σύννεφα μαύρα να σκέπαζαν 

τ' αστέρια...το φεγγάρι...

να' ρθει μια μπόρα δυνατή

να ξεπλύνει μνήμε στεγνές 

που' χουν βαλτώσει στην ψυχή.

Να λυτρωθώ από το χθες

και να κοιτάξω αύριο με το χάραμα

καινούριους δρόμους στη ζωή.

 

Ποτέ δεν είναι αργά

για λίγες στιγμές ευτυχίας

σε δρόμους ανθοστόλιστους.

Να ξανακοιτάξεις τ'αστέρια, το φεγγάρι

να κλέψεις λίγο από το φως

να ντυθείς το ασημογαλάζιο τους

και να χαθείς μέσα στο πλήθος.

 

Ρ.Β.

 

Πανσέληνος

                                                                         Πανσέληνος!

 Το βράδυ το φεγγαρόφωτο

θα τρυπώσει ακάλεστο

να φωτίσει κάθε κρυφή γωνιά του σπιτιού.

Κι εγώ βιάζομαι να μαζέψω

τα σκουπίδια μιας ολόκληρης ζωής 

μη τρυπώσει το φως του φεγγαριού

και ανασύρει αναμνήσεις που πληγώνουν.

Πρέπει να βιαστώ να τις εξαφανίσω

πριν βραδιάσει και οι ασημένιες αχτίνες

φωτίσουν μυστικά μιας ρημαγμένης ζωής.

Τι να ζητήσω πια από τη ζωή.

Είναι πολύ αργά για μένα πια...

Το μόνο που θέλω είναι η λησμονιά 

να μην ξαναγυρίσω πίσω.

Δεν είναι μακρύς ο δρόμος πια...

Το μόνο που ζητώ μέσα στην απόλυτη ερημιά μου

να ξεχάσω και να χαρώ το βράδυ την Πανσέληνο!

Ρ.Β.