Γράμματα.

Μούχλιασε εκείνο το παλιό κουτί
γεμάτο γράμματά σου.
Μόνο που δεν διαβάζονται
οι ψεύτικες οι λέξεις... οι μεγάλες...!
Σβήστηκαν σιγά- σιγά από τα δάκρυά μου.

Τα χρόνια κύλησαν.
Σε λίγο, όταν πια θα έχω φύγει
δε θα’ θελα να πέσουν σε  χέρια ξένα.
Τα έσκισα με πόνο στην καρδιά
αφού δε θα μπορέσω μαζί μου να τα πάρω.

Ρ.Β.

Η πανσέληνος έχει ρίξει
το ασημένιο της φως στην θάλασσα.
Σκέφτηκα να πάρω τη βαρκούλα
και τα δίχτυα μου να πάω για ψάρεμα.

Πανσέληνος και ψάρεμα δε γίνεται.
Μα εγώ θα ρίξω νύχτα τα δίχτυα μου
να ψαρέψω όλα μου τα όνειρα
που χάθηκαν χωρίς να ξέρω την αιτία.

Δεν μπορεί κάποιο θα έχει μείνει ακόμα ζωντανό.
Ισως ψαρέψω το χαμένο έρωτά μου.
Θα  το σφίξω τρυφερά στην αγκαλιά μου
με την ελπίδα να του δώσω φιλί ζωής.

-Μα είναι πια πολύ αργά για σένα.

-Υπάρχει πάντα χρόνος
για λίγες στιγμές ευτυχίας.
Μπορεί το σώμα να γερνά
μα η καρδιά όσο χτυπά ζητά την ευτυχία.

Ρ.Β.

«Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!»  
          
         ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ.

Δε θυμάμαι ακριβώς πότε.

 Ξαφνικά οι μεντεσέδες της ψυχής
άρχισαν να τρίζουν ανακαλύπτοντας
ένα κόσμο κρυμμένο επιμελώς
πίσω από κλειστές πόρτες.

Γιατί υπάρχει πάντα μια ζωή
που μας την  κρύβουν
από τα παιδικά μας χρόνια.
Μεγαλώνουμε στο ψέμα… στην υποκρισία…
αν είσαι τυχερός την πόρτα την μισάνοιχτη
ν’ ανακαλύψεις…Ισως μπορέσεις να βρεις
το μονοπάτι το σωστό, το απαγορευμένο.

Πόσο φοβόμουν ν’ αντικρίσω
το χαμένο μου καιρό
όταν έσπρωξα την πόρτα για να βγω!

Σαν θλιβεροί ηθοποιοί
μας δίδαξαν να παίξουμε
ρόλους που δεν μας πάνε
πάνω σε σκηνή στημένη
από μια σάπια κοινωνία.

Αν κάποια στιγμή
ξεχάσεις τα λόγια
που σου έμαθαν να λες
σε περιμένει τιμωρία.

Μα εγώ μνήμη καλή
ποτέ δεν είχα, μπέρδευα τα λόγια μου
και αυτοσχεδίαζα
ρόλους απαγορευμένους.

Ετσι στο περιθώριο βρισκόμουνα
μόνη και περιφρονημένη.