Το βράδυ

μ'ένα ποτήρι γεμάτο μοναξιά

πάνω στο κομοδίνο μου

κι ένα βιβλίο αγκαλιά

ψάχνω να βρω φυγή

από την καθημερινότητα.

Γουλιά-γουλιά το πίνω

κι έτσι σαν το γλυκό πιοτό

που σε μεθά, αποκοιμιέμαι.

Σούρουπο...

Ο ήλιος είχε πια γείρει

στο άλλο μισό του ουρανού

να δώσει τη θέση του

στ' αστέρια, στο φεγγάρι.

*********

Συννεφιασμένος ο ουρανός

δεν άφηνε χώρο στο φως των αστεριών.

Ο αέρας είχε σηκώσει κύματα βουνό.

Χάθηκα μ΄ένα κερί μέσ' το σκοτάδι

για λίγο φως, στις σκοτεινές μας μέρες

για ένα σπόρο ελπίδας στο αύριο

περιμένοντας το ασημένιο φως του φεγγαριού.

Μίκρυνε ο κόσμος γύρω μου!

Τα χρόνια κυλούν ξέφρενα

παίρνουν στο διάβα τους

πρόσωπα αγαπημένα.

Ο κύκλος στενεύει τρομαχτικά

η απομόνωση σφίγγει τον κλοιό της.

Στο σπίτι που κάποτε έσφυζε από ζωή

επικρατεί νεκρική σιγή.

Νιώθεις παγιδευμένος σε τέσσερις τοίχους.

Δε θυμάμαι ποιος έφυγε τελευταίος

πήρε μαζί του τα κλειδιά

και κλείδωσε την πόρτα.

Αν δεν μπορέσω να τα βρω

θα σπάσω την πόρτα για να δραπετεύσω.

Εφυγες.

Εφυγες...

Μα κράτησα

στα ακροδάχτυλά μου

κάθε κρυφή πτυχή

της μορφής και του κορμιού σου.

********

Τα φύλαξα σαν φυλαχτό

κάτω από το προσκεφάλι σου.

Ετσι τις νύχτες σε νιώθω πλάι μου,

τα διψασμένα χέρια μου σ' αγγίζουν νοερά

μέσα στο απόλυτο σκοτάδι περιμένοντας

τη λύτρωση στην αγκαλιά του ονείρου.